HEDONISM - Whisky inna niż wszystkie

Jednym z oryginalniejszych whisky ostatnich lat jest kupaż whisky zbożowej.
Wypuszczono go na rynek pod nazwą Hedonism z inicjatywy przedsiębiorcy Johna Glasera i jego firmy Compass Box. Kupaż jest zestawem whisky zbożowych o różnym wieku, pochodzących z gorzelni Cambus i Caledonian.
"Wierzę, że wspaniałe whisky zbożowe z odpowiednio wyselekcjonowanych beczek to skarb szkockiego królestwa whisky." twierdzi Glaser.
I rzeczywiście Hedonism to gładka, jedwabista, niezwykle przyjemna w piciu whisky - miękka i słodka, o aromacie łączącym nuty wanilii, toffi, kokosa, i kakao.

Właściwości win

Zdrowotne własności win są przedmiotem wieloletnich kontrowersji. Najważniejszą z nich jest tzw. „francuski paradoks”, który akceptuje empirycznie udowodniony fakt, że dzięki piciu czerwonego wina Francuzi rzadziej chorują na serce niż Amerykanie, mimo że (jak udowodniono) alkohol nie gra tu istotnej roli. Wyjaśnienie przyszło niedawno winogrona (zwłaszcza czerwone) hodowane bez użycia preparatów grzybobójczych rozwijają na skórce warstwę zawierającą naturalne fungicydy, które właśnie są owymi czynnikami zbawiennymi dla ludzkiego serca. Choć dotyczy to większości rodzajów winogron, winogrona czerwone mają ok. dziesięciokrotnie większe stężenia tych naturalnych fungicydów niż winogrona białe, a spośród czerwonych winogron niektóre gatunki mają szczególnie wysokie (o następne 500%) ich stężenia tzw. winogrona „muszkatowe” (ang. „muscat”), np. winogrona malaga i winogrona rodzynki z wyspy Samos. Należy podkreślić, że winogrona hodowane „nowocześnie”, jak i wina z nich produkowane, pozbawione są tych dobroczynnych właściwości, więc Francuzi czerpią korzyści ze swojego surowego zachowywania starych metod hodowli winorośli.

Ian Williams nasz mistrz w dziedzinie whisky

Ian Williams - szkocki znawca whisky, światowy ekspert od destylacji, ambasador marki Johnnie Walker. Między innymi u tego mistrza uczyli się nasi specjaliści do spraw whisky: Paweł Lipnicki, Leszek Filipowicz, Jacek de Rosset, Roch Siemianowski i Artur Brzychcy.



Oto kilka słów Ian-a Williams-a z wywiadu opublikowanego w Polska The Times.

Z każdym rokiem szkocka whisky jest coraz lepsza. Technologia produkcji ulega zmianom, producenci stosują techniki, które korzystnie wpływają na właściwości smakowe whisky, ale nigdy te zmiany nie są skokowe.Kosztując butelki whisky z roku 1948 oraz z połowy lat 50 i porównując je z butelkami wyprodukowanymi w obecnym czasie, wyczuwalne były delikatne różnice w smaku, ale nadal rozpoznawalna była odmiana whisky. Ważna dla producentów tego trunku jest równomierność jego smaku przez lata.

Niezmiernie ważna w produkcji whisky jest beczka. Świeżo destylowana whisky przelewana jest do beczki i leżakuje - obowiązkowo w Szkocji - przez minimum 3 lata. Beczka musi być wykonana z dębu, a stosuje się do tego dwa typy - amerykański dąb biały oraz dąb europejski. Z pierwszego rodzaju wykonuje się beczki do bourbona - whisky amerykańskiej. Bourbon musi być leżakowany za każdym razem w nowych beczkach. Drugi typ stosuje się w Szkocji, gdzie preferowane jest korzystanie z używanych beczek, w których wcześniej leżakowała sherry. Drewno nadaje trunkom specyficzny bukiet smakowy - europejskie przekazuje whisky, np. smak rodzynek, fig, a im częściej beczka jest używana, tym mniej smaków przechodzi z niej do trunku. Efekt końcowy zależny jest również od długości okresu leżakowania. W przypadku, gdy whisky leżakowana jest zbyt długo, jej jakość ulega obniżeniu, przez co wypijanie jej samej nie daje przyjemnych doznań smakowych. Jednak po zmieszaniu jej w odpowiednich proporcjach z innymi rodzajami whisky otrzyma się wspaniały efekt.

Drink na dzień kobiet

„Mojito” – to flagowy kubański drink. Należy do najpopularniejszych drinków na świecie i był jednym z dwóch uwielbianych przez Ernesta Hemingwaya. Nazwa pochodzi od afrykańskiego słowa „mojo”, co oznacza urok, a dokładniej rzucenie uroku. Wywodzi się, tak jak i inne drinki sporządzane na bazie rumu, z grogu, lecz jego historia jest bardziej malownicza niż daiquiri.
Mieszają się w niej legendy pirackie i opowieści czarnych niewolników z plantacji trzciny cukrowej, z historią eleganckich barów Hawany.
Pili go w jego surowej postaci żądni złota piraci, a po jego ucywilizowaniu, najpiękniejsze kobiety świata.
Ewoluował na przestrzeni wieków od surowego rumu aguardiente zwanego przez Anglików „Kill Devil” po delikatny biały rum. Zmierzał ku doskonałości…

Skład:

1,5 oz (45 ml) białego rumu kubańskiego,
1 oz (30 ml) soku z limonki,
0,5 oz (15 ml) syropu z trzciny cukrowej,
8 listków mięty,
1 strzał (45 ml) wody sodowej,
kruszony lód.


Przygotowanie:

Do szklanki typu highball wlej sok z limonki i syrop z trzciny cukrowej oraz włóż listki mięty. Wszystko delikatnie wymieszaj łyżką barową, przyciskając listki mięty do ścianek naczynia, uważając aby ich nie uszkodzić lecz tylko uwolnić olejki eteryczne. Przykryj to warstwą kruszonego lodu, dodaj rum i jeszcze raz wymieszaj. Na koniec uzupełnij wodą sodową.

Dekoracja:

plasterek limonki i gałązka mięty